ایران آرشیتکت
پیشینهٔ ایران آرشیتکت به حدود هزاره هفتم پیش از میلاد می‌رسد.
از آن زمان، پیوسته این هنر در ارتباط با مسائل گوناگون، توسعه و تکامل یافته‌است.
معماری ایران دارای ویژگی‌هایی است که در مقایسه با معماری کشورهای دیگر جهان از ارزشی ویژه برخوردار است:
ویژگی‌هایی چون طراحی مناسب، محاسبات دقیق، ... که هریک در عین سادگی معرف شکوه معماری ایران است.
ویژگی‌های معماری ایرانی
در معماری ایرانی، با وجود خصایلی چون تناسب و زیبایی سردرها که بیشتر شایستهٔ بررسی است گوهر معماری ایرانی و منطق ریاضی و عرفانی آن است.
درونگرایی و گرایش معماران ایرانی به سوی حیاط‌ها، پادیاوها،... که شبستان‌ها را گرداگرد خود گرفته‌است، جزء منطق ایرانی بوده‌است.
پیش از این که تخت جمشید ساخته شود، صدها ایوان و شبستان با ستون‌های چوبی و سنگی درجهان متمدن آن روز ساخته شده بود.
نخستین بار در تخت جمشید می‌بینیم که ستون‌ها تا آخرین حد ممکن از هم فاصله گرفته‌اند.
این که در بعضی از معابد کهن خارج از ایران فاصلهٔ دو ستون چیزی نظیر قطر آن‌ها بلکه اندکی کمتر است.
معمار ایرانی توانست وسیع‌ترین دهانه‌ها را با کست افزود پیمون‌ها به وجود بیاورد.
آرایش‌های گوناگون و سرگرم‌کننده خلق کند.
ساختمان دو اشکوب به اندازه‌ای از هم دور شده که گویی اشکوب زیری بعدها بر آن افزوده شده‌است.
معماری ایرانی هرگز از مکان هندسی همگن برای پوشش استفاده نکرده‌است.
از اصطلاحات و نام چفدها و طاق‌ها و گنبدها در زبان فارسی بیشتر به شکل بیضی و تخم مرغ و بات توجه داشته‌اند.
ضرورت پیمون در آرشیتکت ایرانی
پیمون در نقشه و اندازهٔ پایه‌ها و ستون‌ها در عرض و طول اتاق‌ها و راهروها اثر دارد.
همچنین حالت در و پنجره و نسبت بین آن‌ها را نیز معین می‌کند.
پس از همه در پوشش درگاه‌ها، ایوان‌ها، طاق‌ها و گنبد خانه‌ها تأثیر دارد.
معمار ایرانی می‌تواند با تضمین کافی با کاربرد پیمون کست افزود، طرح و محاسبه و اجرای آن را در آن واحد انجام دهد.
بدون این که نا استواری به وجود بیاید.
- ۹۸/۰۴/۱۱