ایران آرشیتکت قدمتی بیش از ۶۰۰۰ سال دارد.
معماری ایرانی علاوه بر گستردگی تنوع، مرزهای جغرافیایی را درنوردیده و در دیگر نقاط جهان نیز شاهد آثاری بر پایه اصول ایران آرشیتکت هستیم.
با وجود همه تغییرات موقتی ناشی از کشمکش های داخلی و هجوم های خارجی، ایران آرشیتکت سبک منحصر بفرد خود را حفظ کرده است.
سبک های ایران آرشیتکت
سبک های ایران آرشیتکت به دو دوره تقسیم می شوند:
- سبک های پیش از اسلام: سبک پارسی و سبک پارتی
- سبک های پس از اسلام: سبک خراسانی، سبک رازی، سبک آذری و سبک اصفهانی
در این بخش به بیان ویژگی های هر یک از آنها و بناهای شاخص هر یک از سبک ها می پردازیم:
سبک پارسی
سبک معماری پارسی مربوط به عهد هخامنشیان است که در واقع ادامه دهنده معماری قرون هفتم و هشتم پیش از میلاد در ایران می باشد که در این دوره به اوج شکوه و عظمت خود می رسد.
ویژگی های سبک معماری پارسی:
- قراردادن ستون ها در بیشترین فاصله ممکن و با ارتفاع چشمگیر و استفاده از تزیینات در سر ستون ها
- استفاده از مصالح مرغوب از لحاظ جنس و رنگ و
- استفاده از دیوارهای جداکننده از جنس خشت خام
- استفاده از سایه بان به صورت منطقی برای ساختمان ها
- استفاده از نقوش برجسته در تزیینات
- استفاده از پی هایی از جنس سنگ لاشه سنگریزه و ساختن بناها بر روی صفه(تخت گاه یا سکو)
نمونه بناهای سبک پارسی:
- تخت جمشید
- پاسارگاد
- مجموعه شوش
سبک پارتی
این سبک معماری بعد از حمله اسکندر در ایران معمول شده است و در دوره اشکانی، ساسانی، صدر اسلام و در بعضی مناطق حتی بعد از اسلام تا قرن سوم و چهارم هجری ادامه داشته که متأسفانه آثار کمی از دوره اولیه آن در ایران به جای مانده است.
ویژگی های سبک معماری پارتی:
- تنوع فوق العاده در طرح ها
- استفاده از تکنیک پیشرفته طاق و گنبد
- حداکثر استفاده از مصالح محلی مثل استفاده از سنگ لاشه، خشت خام یا پخته
- ارتفاع زیاد
- ۹۸/۰۴/۱۷